مردمان نوش‌آباد همواره بر آداب پیشینیان خود وفادار مانده‌اند اما رمضان امسال که رسید، سنتی در قاب این دیار غبار فراموشی گرفت و آن سنت سحرخوانی بود.
به گزارش خبرگزاری فارس از کاشان، تاریخ و تمدن ایران اسلامی، سراسر آیین‌ها و ادبیات آیینی است که در جان مردم هر شهر و روستا ریشه دوانده و برای عصرها و نسل‌ها به ودیعه گذارده است اما امروزه، بسیاری از این رسوم کهن، در سکوت انسان‌های عصر تکنولوژی و فناوری جان می‌دهند و چه زود گرد حسرت بر پیشانی فرهنگ و آیین‌‌های کهن ما نشست.
ساکنان میانه کویر مرکزی ایران؛ مردمان «نوش‌آباد» همواره بر آداب پیشینیان خود وفادار مانده‌اند اما رمضان امسال که رسید، سنتی در قاب این دیار غبار فراموشی گرفت و آن سنت سحرخوانی بود.
روزگار درازی بود که مردمان این خطه کویری، به سنت اجداد خویش، هر سحرگاه، سیاهی شب را با طنین سحرخوانی از بلندای بام خانه‌ها و مأذنه‌ها، به نور و روشنایی پیوند می‌زدند.
سال‌ها و قرن‌ها، مؤذنان پیر نوش‌آباد، هر رمضان که می‌رسید، ساعتی پیش از اذان صبح،سنت شریف «سحرخوانی» را برپا می‌کردند تا مبادا مؤمنی از کاروان روزه‌گزاران باز بماند.
سال‌های سال گذشت و مؤذنان پیر نوش‌آباد، در خاموشی خود، سنت سحرخوانی را به فرزندان و نوادگان خود سپردند، تا راه زمین تا به آسمان همچنان گشوده ماند و چه میراثی عظیم بود.
بیش از چهار دهه پیش بود که «حاج عباسقلی چاووشیان»، با سکوت جاودانه‌اش، از قافله سحرخوانان باز ماند و به فاصله کوتاهی از آن، مأذنه بلند مسجد امام حسین(ع)، نیز در چنگال بیل و کلنگ فرو ریخت.
کمتر از دو دهه گذشت تا نفس مناره مسجد جامع نیز، طنین ربنای «حاج میرزا حلاج‌زاده» را فراموش کند و او نیز در آلبوم از یاد رفتگان مأوا گیرد.
اما هنوز، سکوت شهر، سحرخوانی «حاج حسین عمارتی»، را می‌شنود که از انتهای کوچه مسجد امام علی(ع)، از پشت بام منزلش، با صوتی حزین اما دلنشین، همسایگان را به میهمانی خدا دعوت می‌کند و استاد «حسن نجارزاده» نیز، از زیر کاشی‌های فیروزه‌ای مأذنه بلند مسجد علی بن ابی طالب(ع)، بانگ توحید بر می‌آورد تا راه زمین به آسمان همچنان مفتوح ماند.
تا همین پارسال، هنوز صدای «حاج سید عبدالله عبداللهی» به گوش می‌رسید، که به سنت پهلوانی خویش، از جوانی تا به پیری‌اش، هر سحرگاه از پشت بام منزل به سحرخوانی می‌پرداخت.
اما رمضان امسال که رسید،هیچ مؤذنی به سحرخوانی نایستاد و سنت سحرخوانی نوش‌آباد به خاطره مردمانش پیوست.
روزگار آن فرا رسید تا سحرخوانی نوش‌آباد که، با نام «حاج علی و حاج حسن چاوشیان» گره خورده بود، و به سنت پدر نیک کردارشان، از مأذنه مسجد امام حسین(ع)به گوش می‌رسید خاموش گردد.
این روزها که می‌گذرد، سنتی دیگر به فراموشی سپرده می‌شود و دفتر خاطرات ای کاش‌ها را برای آیندگان به جای می‌ماند.
سحرخوانی مؤذنان نوش‌آباد، در ادبیات متون و آهنگ آوازی آن، شاید نوع خاصی از میراث معنوی کشور باشدو ای کاش که متولیان فرهنگ و میراث فرهنگی، این نغمه آسمانی را بشنوند و برای ثبت و مانایی آن تلاشی کنند و چراغ برنامه‌های سحری را به نغمه پیران صاحب نفسی روشن کنند که رسوم کهن را پاس داشته‌اند.
-------------------------------------
یادداشت از:سید جلال جلیلی
لینک خبر فارس